តូក្យូ៖ ច្បាប់រក្សាការសម្ងាត់ គឺជាច្បាប់មួយសម្រាប់សង្រ្គាម ដែលច្បាប់នេះជាមេរៀនប្រជាជនអាមេរិក បានសិក្សារៀនសូត្រជាច្រើនលើកច្រើនសារ។ ប្រធានាធិបតី George W. Bush បានចាប់ផ្តើមសង្គ្រាម នៅប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ ដោយផ្អែកលើគោលបំណងរបស់លោក សាដាំ ហ៊ូសេន ដែលមានគ្រឿងសស្ត្រាវុធ សម្រាប់ការបំផ្លិចបំផ្លាញដ៏ធំមួយ។ លោកបានអះអាងមិនពិតមួយដែលថា ដោយសារតែគំនិតពិតរបស់ ទីភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់អាមេរិក ត្រូវបានរក្សាទុកជាការសម្ងាត់។
បច្ចុប្បន្នប្រជាជនអាមេរិក បានដឹងថា ទីភ្នាក់ងាររដ្ឋាភិបាលមួយដែលប្រមូលទិន្នន័យ នៅលើស្ទើរតែទាំង អស់នៃការហៅទូរស័ព្ទ និងការទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ តាមរយៈប្រព័ន្ធអ៊ិនធឺណិត។ កិច្ចព្រមព្រៀងសម្ងាត់ ជាមួយក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទ និងបណ្ដាក្រុមហ៊ុនផ្តល់សេវាអ៊ិនធឺណិត។ សំណួរសួរថា តើយើងអាច ដឹងរឿងទាំងនេះ ដោយរបៀបណា? អតីតបុគ្គលិករដ្ឋាភិបាលម្នាក់ឈ្មោះ ស្នូវដិន អ៊ិតវ៉ាដ បានក្លាយជា អ្នកបញ្ចេញសំឡេង និងបញ្ចេញព័ត៌មានទៅដល់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានទាំងនេះ។ បើគ្មានការបង្ហាញ ការព័ត៌មានទាំងឡាយ របស់លោក ស្នូវដិន យើងប្រហែលជាមិនដែលបានរៀនសូត្រអំពីសកម្មភាពឃ្លាំ មើលខុសច្បាប់ទាំងនេះ បានទេ។
រដ្ឋាភិបាលរក្សាការសម្ងាត់ គឺជារដ្ឋាភិបាលដែលគ្មានការទទួលខុសត្រូវ។ រាល់ការសិក្សានៅគ្រប់បញ្ហា នៅក្នុង សហរដ្ឋអាមេរិក បានសន្និដ្ឋានថា បញ្ហាដែលធំបំផុតក្នុងការគ្រប់គ្រងព័ត៌មានរបស់រដ្ឋាភិបាល គឺ វាហូសនឹង ការបែងចែក ឯកសារសម្ងាត់របស់រដ្ឋាភិបាល ជាង ១០០ពាន់លានច្បាប់ ត្រូវបានដាក់ស្លាក សម្ងាត់ ជារៀង រាល់ឆ្នាំ ដោយទីភ្នាក់ងាររដ្ឋាភិបាលអាមេរិក។
ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ ប្រធានាធិបតីអាម៉េរិកលោក Jimmy Carter លោក Bill Clinton និងលោក បារ៉ាក់ អូបាម៉ា បានអនុម័តកំណែទម្រង់ដឹកនាំ ក្នុងការចំណាត់ថ្នាក់ព័ត៌មាន ដោយហេតុនេះការកាត់ បន្ថយចំនួននៃភាពអាថ៌កំបាំង និងការបង្កើនព័ត៌មានដែលអាចរកបានសម្រាប់ ផ្ដល់ទៅកាន់ប្រជាជន។ ប្រជាជនជប៉ុន គួរតែសិក្សាកំណែទម្រង់ទាំងនេះ ដោយប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះគំនិត លើរបៀប ដើម្បីកំណត់ការរីក រាលដាលការសម្ងាត់របស់រដ្ឋាភិបាល។
